Waarom je waarschijnlijk geen Christen bent (maar iets veel beters)

Door de jaren heen hebben mijn thuisgroepers aardig wat te verduren gekregen vanwege mijn wilde theologieën, maar niets doet ze meer kokhalzen en tekeer trekken als wanneer ik opbiecht dat ik geen Christen ben.

Bijbelstudies over Christen-zijn lopen geregeld uit op hysterische vechtpartijen en meer dan eens ben ik ondersteboven aan het wc plafond vastgeplakband.

Mijn thuisgroepers, namelijk, zijn in de eerste plaats Christen, en pas redelijk als alle andere paden der Sapientia uitvoerig zijn bewandeld. Met al die bloeddorstige immigranten en terroristen die tegenwoordig overal op de loer liggen zijn verklaringen van alliantie net als geheime wachtwoorden, en een beheerst onderzoek van alternatieven heeft plaatst gemaakt voor vlagzwaaien, strijdkrijten en modder gooien naar alles wat anders is.

Zelfs de Volledig Andere, die ooit bekend stond als iedereen's Schepper, is naar het niveau van stamtotem gekatalambanoot, en is nu niet meer dan een veredeld logo der uitverkorenen.

Maar, zoals Hij zei door de woorden van Jesaja: Kom en laten we samen redeneren (Jesaja 1:18).

In het oude Israël, moet je weten, werd je niet tot koning gekroond maar gezalfd. Het werkwoord daarvoor is masah, en een "gezalfde" (een koning dus) heette messiah. Dat zelfde werkwoord in het Grieks is chrio en het zelfstandige naamwoord dat daarbij hoort is christus.

Christus is niet een naam maar een heel gewoon Grieks woord. Het betekent letterlijk "gezalfde" en werd gebruikt als synoniem voor een Joodse koning van  Judea.

Toen in 63 voor Christus de Romeinse generaal Pompey een einde maakte aan de Joodse Hasmoneanse dynastie, kwam een nationalistische beweging op gang van mensen die helemaal geen zin hadden in de Romeinse bezetting, van de Romeinen af wilden en wederom een Joodse koning op de troon van Judea wilden hebben (zie Johannes 6:15).

Aangezien de wereld in die tijd Grieks sprak stond die Joodse koning bekend als christus, en de nationalistische Joden die deze christus op de troon wilde hebben waren de originele Christenen. Het woord "Christen" betekent "supporter van de koning" en hoort bij een politieke partij. Toen Jezus verscheen en het duidelijk werd dat Hij en niemand anders de werkelijke christus was, werden de dingen pas echt ingewikkeld.

In de Bijbel hebben mensen die een unieke functie bekleedden doorgaans een unieke naam. Daarom zijn er maar één Adam, Noach, Abraham, Isaac, David en Salomo in de Bijbel. De naam Jezus, echter, was in de eerste eeuw net zo gewoon als Jan, Piet Joris en Korneel in de onze. En dat heeft wat te betekenen.

In de oudheid gold je achternaam als CV. Het gaf aan waar je vandaan kwam en dus waar je je officiële opleiding had genoten en dus in welke algemene richting je ongeveer dacht. Daarom spreken we over Paulus van Tarsus, Archimedes van Syracuse, Simon van Cyrene en Hypathia van Alexandria.

De biografen van Jezus (die drommels goed wisten wat ze deden) hadden Hem aan Bethlehem kunnen koppelen om zo Zijn koninklijke herkomst aan te geven. Of zelfs aan Jeruzalem om aan te geven dat Hij daar menig intellectueel robbertje had gevochten en gewonnen. Maar nee, men koos om Jezus aan Nazareth te binden en Nazareth was zo'n duf gehucht dat geen enkele schrijver uit die tijd er aan refereerde (we kennen de namen van meer dan 100 dorpjes in die omgeving en tijd). Dat lijkt te suggereren dat Nazareth niet de naam is van een werkelijke nederzetting maar een op maat gemaakte bijnaam van Jezus. Het betekent Verspreid.

Met andere woorden: de naam Jezus van Nazareth betekent De Gewone Man Uit Waar Dan Ook. De biografen van Jezus hadden waarschijnlijk hun vrijheden om bepaalde dingen op bepaalde manieren te zeggen en hun unanieme adoptie van deze bijzondere naam heeft waarschijnlijk alles te maken met het centrale punt van hun boodschap.

Het evangelie van Jezus Christus legt uit dat de uiteindelijke manifestatie van de mensheid hem niet zit in een keizerrijk waarin elk individu onderworpen is aan de nukken van een of andere vergoddelijkte keizer -- zelfs niet als die keizer de bijnamen heeft van Koning der Koningen, Zoon van God, Redder der Wereld (die namen hoorden oorspronkelijk bij de eerste Romeinse keizer Augustus, die keizer was toen Jezus werd geboren; dit is allemaal geen toeval) -- maar in de autonomie van elk menselijk individu, waar dan ook vandaan en hoe dan ook genoemd.

Als de mensheid haar maximum wil bereiken moet elk individu een gezalfde koning zijn. En een gezalfde koning ben je als je geen aardse superieuren hebt, als je helemaal vrij bent om te doen wat je wilt en daarmee helemaal verantwoordelijk voor je eigen daden en voor je eigen leven.

De schrijvers van het Nieuwe Testament legden met klem uit dat de volgelingen van Jezus van Nazareth niet "supporter van de gezalfde" zijn maar gezalfden zelf (2 Korinthiërs 1:21, Hebreeën 1:9, 1 Johannes 2:20). En laat dat maar even inzinken: Een supporter van de zalving is niet zelf een gezalfde. Volgelingen van Jezus zijn geen supporters van de zalving maar ondergaan de zalving. Zij zijn niet Christen maar Christus.

Het Griekse woord christianos komt drie keer voor in de Bijbel:

• In Handelingen 11:26 merkt de auteur op dat in Antiochië de volgelingen van Jezus voor het eerst Christenen werden genoemd. Dat heeft niets te maken met de geboorte van dat woord, maar met de frustratie van de auteur over dat mensen de bevrijdingsbeweging van Jesus verwarden met een luidruchtige politieke partij.
• In Handelingen 26:28 spreekt Paulus met Herodus Agrippa, waarop de koning giechelt dat Paulus zo overtuigend is dat hij hem bijna in een christianos verandert. Dit is een soort van half-leuk omdat de familie van Herodus dan wel over Judea regeerden (als spek-en-bonen monarchen) maar niet Joods waren (ze kwamen uit Idumea). In de loop van de decennia had de familie van Herodus heel wat aanvaringen gehad met de werkelijke christianoi.
• In 1 Petrus 4:14-16 wordt het zelfs nog duidelijker gemaakt. Als je uitgekafferd word vanwege de naam Christus, dan ben je gezegend. Zorg er voor dat mensen daarentegen geen reden hebben om je een moordenaar, dief of booswicht te noemen. En als ze door domheid gedreven je een christianos noemen, verblijd je dan in de naam Christus (en natuurlijk niet in de naam christianos).

Volgelingen van Jezus Christus zijn Christussen, niet Christenen. Niet één of andere keizer ver weg maar elke christus is de Zoon van God en Redder der Wereld. Niet één of andere belangrijke meneer in een groot gebouw zal de mensheid naar het Nieuwe Jeruzalem leiden maar de vrijheid en autonomie van elk mens onder God. De Schepper communiceert zelf met het hart van iedereen die gezalfd is in de Heilige Geest, en er is geen autoriteit hoger dan dat.

Na de Joodse Opstand van 66 tot 70 AD volgden drie eeuwen waarin het Romeinse Rijk zijn best deed om de meest verwoestende opstand van allemaal neer te slaan: namelijk het geloof dat een individu -- elk individu -- er toe deed en waarde had; even zoveel waarde als wie dan ook, tot aan de keizer aan toe. Het Romeinse Rijk kon alleen functioneren als de onderdanen sidderden en beefden voor hun leiders en geen moeilijke vragen stelden.

Praat over het einde van "alle heerschappij, alle macht en kracht" (1 Korinthiërs 15:24), en "niemand leider noemen" (Mattheus 23:10) konden de Romeinen niet gebruiken. Dat was regelrecht hoogverraad en funest voor de Romeinse staatsmachinerie.

Maar deze ideeën bleken zo aantrekkelijk voor de gewone mens dat geen marteling of executie het dood kon houden. Het bleef maar opstaan! Deze mensen hadden geen leider die je om zeep kon brengen. Ze hadden geen hoofdstad om te vernietigen, en geen heilige symbolen om te schenden. Ze kiemden overal, als groene steeltjes tussen de stenen van Romeinse tempels. Ze negeerden landsgrenzen als vogels op hun trek. Ze aanbaden niets en niemand dan alleen de Schepper. Ze studeerden de natuur om zo God beter te kunnen begrijpen (Romeinen 1:20) en wilden niets horen van magische rituelen die het geloof in het Romeinse Rijk onderhielden.

Constantijn de niet-zo Grote

Uiteindelijk, in de vierde eeuw na Christus, kreeg aspirant-keizer Constantijn een briljant idee. Als hij niet Mozes naar de berg kon brengen, dan moest de berg maar naar Mozes. Als deze irritante rebellen niet wilden buigen voor de persoonscultus van de keizer, dan moest de persoonscultus van de keizer maar naar de rebellen. En zo nam Constantijn de De Gewone Man en maakte hem Keizer Gewone Man!

Het kostte wel wat manuren, maar met behulp van een grote menigte schriftgeleerden en dergelijke werd de niet-gecentreerde beweging van de Gewone Man op het aambeeld van de Romeinse Rijkstheologie gevouwen en in vorm gebeukt. De functie van dit nieuwe Christendom was hetzelfde als dat van de Romeinse Rijkstheologie, namelijk het in toom houden van de massa.

Een officiële verklaring bepaalde dat er niet heel veel Gewone Mensen waren die allemaal de Zalving konden ondergaan en dus allemaal vrije individuen konden worden, maar slechts één: De door God gezonden Gewone Man, de Keizer van het Heelal, in plaats waarvan de aardse keizers regeerden.

Alle andere mensen moesten gehoorzaam buigen voor deze enige echte Gewone Man, die werd gerepresenteerd door de keizer voor idereen's gemak.

De relatie tussen de enige echte Gezalfde en de Schepper en diens Geest werd zodanig uitgelegd dat er van het Joodse monotheïsme weinig overbleef. Het dogma van de Drie-éénheid probeerde een probleem op te lossen waar niemand in duizend jaar Jodendom in de verste verte aan had gedacht, en al was het totaal kunstmatig leverde het een aantrekkelijke parallel op met de oude Capitolijnse godentrias, die in het hart van Rome werd aanbeden.

De Capitolijnse godentrias

De beroemde "nederdaling ter helle" van Jezus komt ook nergens in de Bijbel voor maar is wel een centraal thema in Grieks-Romeinse mythologie.

Herdertjes liggen doorgaans niet bij nachte midden in de winternacht, zelfs niet in Judea, maar de geboorte van Jezus op de kortste dag van het jaar kwam mooi overeen met de ideeën van de cult van Sol Invictus, waar Constantijn een grote fan van was.

Pasen, idem dito, was niets dan het lentefestival van Astarte in een nieuw jasje.

Het woord voor "heilige" wordt in de Bijbel zonder uitzondering toegepast op elke aardse volgeling van Jezus, maar werd in het nieuwe Christendom een religieuze rang. Het beeld van een groeiende groep heiligen in de hemel nam vervolgens het bekende beeld over van mindere goden rondom de troon van Jupiter.

Het hoogste goed in het nieuwe Christendom was gehoorzaamheid aan de staat, en dus de leiders, en dat is de reden waarom we tot op de dag van vandaag in starre rijen moeten zitten als we naar de kerk gaan, en luisteren en geen op- en aanmerkingen bezigen. Dat is geenszins natuurlijk (van God) maar heeft zijn oorsprong in de opstelling van een Romeins legioen.

Jezus' meest centrale boodschap van individuele autonomie en dus verantwoordelijkheid via de inspiratie door de Heilige Geest werd simpelweg uitgegumd, en in plaats daarvan kwam een traditie van esoterische kennis dat moest worden gestudeerd voor iemand iets waardevols kon zeggen. De broederschap die deze kennis bezigde werd de nieuwe elite van de samenleving, en toelating hiertoe volgde een immergroeiende set van uitgebreide rituelen, die de magie van vroeger deed herleven.

Vandaag de dag denken mensen vaak dat de grote strijd hier op aarde zit in religie versus wetenschap, of Islam versus Christendom, of groenlingen versus McDonald's, maar nee. De meest fundamentele en kosmische strijd is autonoom individu versus Rijk, ook bekend staand als, je raadt het al: Christus versus Antichrist.

Je kan een typisch Rijk herkennen aan de leiderschapscultus, de elitaire minachting van de gewone man, en het uniform dat hij moet dragen om zijn individualiteit te ontkrachten. Een Rijk heeft doorgaans een organisatorisch manifest waaraan niet te tornen is, en legt de nadruk op lidmaatschap en ledenadministratie, rangen, etiketten, categorieën, stempels en passen, symbolen en doorgaans een heel spectrum aan uitgebreide beloftes door de plaatsvervangers van God op aarde.

Je kan een samenleving van vrije mensen herkennen beide door de afwezigheid van al die toeters en bellen, en de haat die deze mensen ontvangen van imperialisten.

Kijk eens naar de huisstijl van de Nazi's. Die is precies hetzelfde als die van Keizerlijk Rome, en het enige verschil tussen Hitler en Augustus is dat Augustus gewonnen heeft.



Beiden Rome en Nazi Duitsland haatten de Joden, want beiden aanbaden de staatsmachine, en de Joden belichaamden iets dat verder ging dan burgerlijke ongehoorzaamheid: het aanbidden van alleen de Schepper.

Dat soort mensen kan je niet onderdrukken, debatteren of verleiden. Je kan ze niet "bekeren" tot de staatsreligie want dat soort mensen zijn niet religieus om mee te beginnen. Dat was de reden dat de geïrriteerde Romeinse historicus Cassius Dio halverwege de eerste eeuw over atheisme kon spreken als "een beschuldiging waaruit vele anderen die in Joodse toestanden verzeild zijn geraakt werden veroordeeld" (67.14).

Het is leuk als mensen je mogen, maar er zijn belangrijkere dingen dan dat. Je zal misschien wel eens een pak slaag oplopen, maar bij God, kniel nooit voor een regime; niet voor de Romeinen, niet voor de Duitsers, niet voor welke dan ook. Wij behoren de Schepper toe, en wij staan continue in Zijn aanwezigheid, zonder schuld en met grote vreugde.

Ben je koningsgezind of ben je koning?